Een klein hartje was geboren.

Het was klein, dus het werd over het hoofd gezien.

Het zag er anders uit, dus het werd onaantrekkelijk gevonden.

Het was timide en niemand had er iets mee.

Elke dag reisde het hartje naar het dorpsplein, maar het bleef alleen.

Het had de warmste glimlach en het grootste verlangen

weer anderen wilden het niet helpen groeien, dus het bleef klein en onaantrekkelijk aanvoelen.

Door de jaren heen werd het triest.

Het zocht door verre landen...

... nooit een vriend vindend, werd het zwak en vermoeid en besloot terug te keren.

Inmiddels voelde het kleine hartje zich verslagen.

Ik reisde naar de stad om het kleine hart te vinden dat ik had gemaakt.

Ik vroeg rond, maar niemand kende de naam.

Na het zoeken door het platteland, kon ik het nog steeds niet vinden.

Terugkerend naar het plein, doorboorde me een scherpe intense pijn.

Bij de ingang lag een gebroken hart op de grond.

Het lag met zijn gezicht naar beneden, vertrapt met overal voetstappen.

Het was stoffig en zag eruit alsof het nooit was aangeraakt.

Het was gebroken en zag eruit alsof het nooit genegenheid had getoond.

Toen ik dichterbij tuurde, zag ik een wond aan de linkerkant.

Er was ook een litteken aan de rechterkant.

Ik keek naar binnen… en terwijl ik dacht: het was leeg.

Ik was vervuld van verdriet, een verdriet dat niet onderdrukt kon worden.

Ik had dit kleine hart naar een plaats gestuurd waar het zou groeien,

maar niemand erkende het.

Ze waren allemaal zo druk dat niemand merkte dat het op de grond lag te sterven.

Het doel was om anderen te dienen,

een schat aan kennis en wijsheid te verschaffen.

Toch wilde niemand van het kleine hartje houden.

Niemand vond het hun tijd of hun hulp waard.

Ik nam het en zette het op zijn voeten.

Zijn hoofd was naar beneden en zijn ogen waren gesloten.

Ik hief zijn kin op en hij opende zijn ogen;

groot was de ontmoediging die ik zag.

Hij had moeite met staan, maar ik leerde hem staan.

Hij had moeite met lopen, maar ik hield hem bij de hand.

Met al zijn kracht klampte het zich aan mij vast.

Ik plaatste het in de regen om de pijn weg te wassen;

zet het in de zon zodat het helder zou schijnen;

plaatste het in de tuin dat het met schoonheid zou groeien;

Ik hield het bij me zodat het zou weten dat het gewenst was.

Het was verlegen, maar nu is het onbevreesd,

uitbloeiend als een bloem in het voorjaar.

Het dacht dat het nooit geliefd zou worden,

maar nu zullen anderen ernaar verlangen voor zijn liefde.

Het heeft de kracht om het goed te doen en alles te doen wat het wil,

maar zal het ervoor kiezen om bij mij te blijven?

Ik verlangde ernaar toen het zwak was;

Ik pakte het op terwijl anderen het passeerden.

Het was gewond, maar ik genas het;

getekend voor het leven, maar ik heb het hersteld.

Het was klein en werd als waardeloos beschouwd;

nu is het mijn grootste prijs geworden.

Als het ervoor kiest om te blijven, zullen we samen groeien.

Ik zal het alles leren wat ik weet.

Ik zal alles geven wat ik heb.

Als het van me houdt, zal ik het nog grotere dingen laten zien.

​